Í hnotskurn:

Þrjár plötur sem ég hef verið að rúlla í gegnum síðustu daga og vikur. Slatti af lögum í spilaranum hér til hægri. Njótið.

Memory almost full – Paul McCartney [2007]
Kannski er ég svona rosalega mikill McCartney-maður að ég á erfitt með að segja slæma hluti um manninn og þá sérstaklega tónlist hans. Það er eitthvað við melódíurnar hans sem alltaf hefur heillað mig, ég man t.d. ekki í fljótu bragði eftir lélegu McCartney-lagi? Ok, O-bla-di-o-bla-da er ekkert spes, en það er samt svo lýsandi fyrir lög McCartney að kynslóð eftir kynslóð þekkja lögin hans og geta hummað með!

Jæja, þá að þessari plötu. Hún er alveg hreint ágæt, ekki jafn góð og síðasta plata (“Chaos and creation in the backyard” frá árinu 2005) en það er margt rosalega viðkunnanlegt á plötunni, flest lögin eru mjög Paul-leg.  Það hefur verið mikið gagnrýnt að platan sé gefin út af Hear Music (í eigu Starbucks), ég læt þá umræðu bíða betri tíma, enda hefur hún ekkert að gera með innihaldið. Þetta er björt og hressandi plata – kærkomið “bítl” árið 2007.

Hápunktar: “Mister Bellamy”, “Ever present past” og “Only mama knows”. (hlustið hér til hægri)
Einkunn: 7.5

Fróðleiksmoli: Hear music var upphaflega stofnað árið 1990 en var keypt af Starbucks árið 1999. Hear music er bæði plötubúð og plötuútgefandi.

[heimasíða]

All of a sudden I miss everyone – Explosions in the sky [2007]
Póstrokkararnir frá Texas senda hér frá sér sína fimmtu stúdíóbreiðskífu og verð ég að játa að þetta er sú fyrsta sem ég hlusta á í heild sinni. Sveitin spilar instrumental síð-indí-rokk. Þar sem að platan er einungis sex “trakkar” og myndar ákveðið “konsept” þá er engin ástæða til þess að fara úti einstaka lög. Þessi plata rennur snuðrulaust í gegn og oftast áreynslulítið, reyndar aftrar það henni hversu fyrirsjánleg lögin eru, þ.e. þeir komu mér aldrei á óvart þessar tæpu 44 mínútur platan rann í gegn. Engu að síður, þá er ég nokkuð ánægður með þessa plötu og hefur hún fengið að renna í gegn þó nokkrum sinnum.

Hápunktur: “Welcome, Ghosts” (hlustið hér til hægri)
Einkunn: 7.0

Fróðleiksmoli: Tónlist sveitarinnar hefur verið notuð þó nokkuð í sjónvarpi og í kvikmyndum. M.a. í myndinni “Friday night lights” með Billy Bob Thornton í aðalhlutverki.

[myspace]

Armchair Apocrypha – Andrew Bird [2007]
Það er alltaf gaman að “uppgötva” eitthvað nýtt, ég hef séð og heyrt nafnið Andrew Bird þó nokkrum sinnum á síðustu árum en aldrei heyrt eina einustu nótu með honum (allavega ekki meðvitað). Þessa plötu komst ég yfir á dögunum og hef hlustið duglega á síðan. Þetta eintak er gríðarlega þétt, mörg eftirminnileg lög og síðast en ekki síst þá er strúktur á plötunni. Það eru margar stefnur sem mætast á þessari plötu, t.d. heyri ég smá “swing” í þessu hjá honum, í bland við “folk”, klassík og auðvitað við popp og rokk. Fínasta plata – nú er bara að kíkja á gamla stöffið, plata hans frá 2005 “Andrew Bird & the Mysterious Production of Eggs” á víst að vera þrusugóð.

Hápunktar: “Fiery crash”, “Imotosis” og “Plasticities”. (hlustið hér til hægri)
Einkunn: 7.5

Fróðleiksmoli: Andrew hefur verið duglegur að spila inná plötur með öðrum flytjendum. Hann spilar t.d. inná “Greatest Palace Music” með Bonnie 'Prince' Billy frá 2004 og “Z” með My Morning Jacket frá 2005.

[myspace]

Athugasemdir

[Jónas Yngvi Ásgrímsson, 27.6.2007 kl. 00:49]

Sæll

Mig langar bara að vita hvort þú sért búinn að gleyma Maxwell's silver hammer? 

[My Music, 27.6.2007 kl. 08:30]

Maxwell er langt frá því að vera eitt af sterkari lögum kappans, en mér finnst það svo sem ekki vera lélegt, en það er hvorki skemmtilegt né ógleymanlegt. En þetta er auðvitað alltaf smekksatriði hjá hverjum og einum.

Ef ég ætti að nefna nokkur Bítlalög sem mér finnst að einhverju leiti vera léleg og frekar leiðinleg, þá koma fyrst upp í hugann:
- Don´t pass me by (drepleiðinlegt lag, skippa því alltaf)
- Revolution 9 (lagleysa og flipp en að vissu leiti sér á báti á þeim tíma)
- margt af Yellow Submarine finns mér ekkert spes og svo eru lög hér og þar á fyrstu plötum Bítlanna sem ekki skilja mikið eftir sig
- Octopus's garden hef ég aldrei fílað, ekki lélegt (margt vel gert í því lagi) en aldrei fest sig í sessi hjá mér.

Af Paul-lögum þá hefur O-bla-di-O-bla-da alltaf farið skelfilega í taugarnar á mér, ég er örugglega ekki einn um það :-)

[Egill Harðar (IP-tala skráð) 27.6.2007 kl. 11:15]

McCartney platan kom virkilega á óvart og gaman að heyra hvað Páll er óhræddur við tilraunamennsku svona á efri árum.

Andrew Bird er náttúrulega bara snillingur og í raun sorglegt hversu fáir hafa uppgötvað hann. Mér finnst t.d. að Sufjan Stevens hafi stolið talsvert af athyglinni frá honum. En ef þú fílaðir þessa plötu þá áttu eftir að elska "Mysterious Production of Eggs" en hún er óumdeilanlega meistaraverk kappans.

[Jakob Smári Magnússon, 27.6.2007 kl. 15:20]

Ég er sammála þér varðandi McCartney plötuna. Hún er góð. Ég er ekki litaður af McCartneyisma þó ég sé hrifinn af hans verkum með Bítlunum forðum. Ég hef ekkert hlustað á hann eftir Bítlana nema þessar tvær nýjustu plötur og er því nokkuð hlutlaus. "Chaos and creation" finnst mér algjör snilld og eiginlega betri en sú nýjasta sem reyndar er enn að vinna á. Áfram Paul. 

[Kristín M. Jóhannsdóttir, 27.6.2007 kl. 18:01]

Takk fyrir tónlistarspilarinn þinn hér til hægri. Margt frábært þar. Ég var sérlega hrifin af Soulsavers laginu og reyndi að finna meira á Limwire en kom ekki upp með neitt. Það sama mátti segja um margar aðrar hljómsveitir sem þú setur inn. Greinilega ekki nógu mainstream til að finnast þar. Feist er frábær. Er búin að vera að hlusta töluvert á hana undanfarið. Elska lagið 'La meme histoire'. Hvað nýju plötuna hans Paul snertir verð ég að vera sammála ykkur hinum hér. Hún er góð en ekki eins góð og Chaos platan. Mun betri en Driving rain, samt sem áður. Mér fannst ekki margt spennandi þar. 

[Stígur Helgason (IP-tala skráð) 6.7.2007 kl. 17:59]

Mysterious Production of Eggs er algjörlega frábær. Ein allra besta plata sem kom út 2005. Ég er alls ekki jafnhrifinn af Armchair Apocrypha.